Gülpembe’sine kavuştu

Gülpembe’sine kavuştu

 

  Hiç unutmuyorum. 1 şubat 1999… Doktora gideceğimiz gün sabah televizyonu açtık. Sabah haberlerindeki dinlediğim haberle gözyaşına boğuldum. Çalan müzik Gülpembe şarkısıydı. Çünkü Barış Manço’nun öldüğünü haber veriyordu.


İlk defa bir sanatçı için ağladım. Küçükken tek kanallı televizyonda yediden yetmişyediye programıyla büyümüştük. Dünyayı onunla biz de gezdik. Gülpembe şarkısının sözleri Barış Manço’ya aitmiş.

 

     Haberlerde Barış Manço’nun eski bir röportajından bir bölüm yayınladılar. Sunucu soruyordu: “Efendim Gülpembe şarkısını kimin için yaptınız?”


Barış Manço’yu bilirsiniz. Biraz hızlı konuşur. “Haa Gülpembe benim babannem.” demişti. Ben de kendi babannemi hatırladım.

 

Barış Manço tam bir İstanbul beyefendisiydi. Hem Barış Manço’yu, hem babannemi, hem de gülpembe şarkısının sözlerini düşününce gözlerim yaşlarla doldu.

Sen gülünce güller açar gülpembe 

Bülbüller seni söyler biz dinlerdik gülpembe 

Sen gelince bahar gelir gülpembe 

Dereler seni çağlar sevinirdik gülpembe 

Güz yağmurlarıyla bir gün göçtün gittin sen inanamadık gülpembe 

Bizim iller sessiz bizim iller sensiz olamadı gülpembe 

Dudağımda son bir türkü gülpembe 

Hala hep seni söyler seni çağırır gülpembe 

Güz yağmurlarıyla bir gün göçtün gittin inanamadık gülpembe 

Bizim iller sessiz bizim iller sensiz olamadı gülpembe 

Gözlerimde son bir bulut gülpembe 

Hala hep seni arar seni bekler gülpembe 

Dudağımda son bir türkü gülpembe 

Hala hep seni söyler seni çağırır gülpembe   

Barış Manço’da göçtü gitti bu dünyadan... Bazen şarkılarını dinlerken sözlere dikkat ediyorum. Ne ibretlik sözler... Ne büyük sanatçı... Ne büyük bir kayıp ülkemiz için. 


Öldüğüm zaman babannem, dedem, Celal amcam, İsa dedemle karşılaşmayı çok istiyorum. Tabi ki bir de Barış Manço’yla sohbet etmeyi çok isterim. Allah rahmet eylesin. Nur içinde yatsın.